Édouard Cazaux

Édouard Cazaux (1889-1974), was een van oorsprong Baskische kunstenaar. Hij komt uit een familie van keramisten en groeit letterlijk op in het atelier van zijn ouders. Al in 1912 krijgt hij een beurs van de l'Ecole des Beaux-Arts de Sèvres. Hij verfijnt zijn technieken en werkt in diverse ateliers, waaronder dat van Edmond Lachenal waar hij vergulde keramiek leert maken. Hij werkt ook als beeldhouwer en maakt het oorlogsmonument in Biarritz in 1922. Vanaf 1921 exposeert hij ook op de diverse Parijse Salons. In 1925 neemt hij deel aan de l'Exposition Internationale des Arts Decoratifs et Industriels Modernes. Hij werkt daar samen met de kunstenaarsgroep "La Stèle et l'Evolution" voor het paviljoen van Arthur Goldscheider. Vanaf 1928 werkt hij ook samen met David Guéron van Christallerie Degué. In 1937 won hij samen met zijn broers de gouden medaille op de Wereldtentoonstelling in Parijs met hun fontein. In WOII maakt hij speciaal keramiek, het 'Grés Norton' dat na de oorlog in Galerie Rouard getoond werd. Door grondstoftekorten kon hij zijn eigen ovens niet gebruiken en ging experimenteren met industriële grindovens (Norton ovens). De temperaturen waren zo hoog dat hij zijn keramiek inpakte in een speciaal deeg dat een melkachtig email structuur aan zijn keramiek gaf.

Zijn werk is te zien in diverse musea, waaronder Musée des Arts Decoratifs in Parijs.