Beautiful sculpture of a naked woman putting her hair up. Léon Indenbaum made her in 1926, several years later he made a variation on this sculpture. Photos of this sculpture can also be found in the book that Adolph Basler wrote in 1933 about Léon Indenbaum. This bronze is 43 cm. high, it is a posthumous casting No. 2/8. The no. 1/8 is in the possession of the family, as is the original plaster. The family had this sculpture cast in bronze posthumously, with the reason that they would like to bring the work of their grandfather to the attention. Indenbaum is known to the connoisseurs, but not to the general public. These posthumous works are therefore a first and last edition of a maximum of 12 copies. Each sculpture is numbered and officially registered, maximum 8 copies numbered 1-8 and four copies signed EA I to EA IV. (EA stands for Epreuve d'Artiste). More copies will not be cast either. The most sculptures do not make it to 12 copies, they are not being cast in advance. This work also includes an official certificate signed by Léon Indenbaum's grandson. This sculpture and its certificate are also registered with ADAGP (Société des authors dans les arts graphiques et plastiques) in Paris. The work is signed with 'Inden', 2/8" 'Cire perdue' and the hallmark of the bronze founder 'ILHAT'. About the artist Léon Indenbaum (Tcherikov, now Belarus, 1890 - Opio, 1981), was a Russian/French sculptor belonging to the group of artists of the École de Paris. His art was innovative, inspired by the classics, but also by African art, Cubism and Expressionism. Indenbaum grew up in the shtetl (Eastern European Jewish village) Tcherikov, with his grandfather, who was a bookbinder of art books. After primary school, he trained as a woodworker. The director of that school thought he was so talented that he arranged for him to go to the Academy of Decorative Arts in Vilnius. After this training, Indenbaum wanted more and was admitted to the Imperial Academy in Odessa. He went through it for a few years until he ticked a wrong box on a form, he had accidentally signed for 5 years military service in the Imperial Army. He already had contacts with an artist friend who was in Paris, where so much was happening in the field of art. Indenbaum managed to escape from Vilnius with the help of an engineer and arrived in Paris in March 1911. He ended up in 'La Ruche' in Montparnasse, a kind of artists' village. La Ruche was a circular building, it served as a wine pavilion at the 1900 World's Fair, and was rebuilt by the successful artist Alfred Boucher. Boucher wanted to give poor artists a chance to devote themselves completely to their art. La Ruche was a large round building full of studio apartments, each room had the shape of a slice of pie, in the point a space for a kitchen and storage and above the door was a small loft where you could sleep, often such a studio also had to be yet to be shared. Indenbaum got a studio on the 2nd floor, next to Chagall, who, like himself, had also just arrived from Russia. Indenbaum lived in La Ruche until 1927. He did have a second studio in Montparnasse for a while. In total, about 200 artists lived in La Ruche, many of them from Eastern Europe and many of them Jewish. Some of them have become world famous with their art, think of Chaïm Soutine, Ossip Zadkine, Jacques Lipschitz, Chana Orloff, Michael Kikoïne, Moïse Kisling , Amadeo Modigliani to name a few. From 1911 to 1919, Indenbaum studied sculpture at the Académie La Grande Chaumière with the sculptor and painter Antoine Bourdelle, first as a student, later also as his assistant. In 1912 Indenbaum already exhibited at the Paris Salon d'Artistes Indépendents, he was very poor and his choice of materials was cheap. Jacques Doucet, the great art collector and famous couturier, saw a bust of Indenbaum and summoned him to his home, he wanted the same bust made in a different material, Indenbaum managed to get a piece of onyx. Doucet was very pleased and asked Indenbaum to make a relief for his round dining room. Indenbaum received 1000 francs a month. Indenbaum had found his patron. He made one of his most impressive reliefs, entitled 'Musiciens et antelopes' from 1914, made of pink onyx. It was auctioned at Christie's in 2004 for 3.3 million euros. Besides Jacques Doucet, the couturier René Poiret, the bankers George and Marcel Bénard and the decorator, designer and collector Marcel Coard were regular customers of Léon Indenbaum's sculptures and reliefs. Léon fell in love with Céline Hénin, she became his muse and his wife, at the end of 1914 they had a daughter, Dinah. Indenbaum was doing well. He had many friends, such as the artists Chaim Soutine, Amadeo Modigliani, with whom he also shared a studio for a period, Tsuguharu Foujita, Chana Orloff, Michael Kikoïne, and Diego Rivera. Amadeo Modigliani and Diego Rivera both portrayed Indenbaum in 1913 and 1916. Indenbaum himself also portrayed several of his friends. It was the happiest period of his life. With the stock market crash of 1929, life became much more difficult, people lost their fortunes and could no longer afford works of art. The political situation in France also changed. The artists from La Ruche and Montparnasse were mostly migrants, at the Paris Salon they were not allowed to hang out among the French artists, an art critic, André Warnod, had given them the nickname 'École de Paris', to show that this innovative avant-garde garde art was also French art. In the 1930s this name was used derogatoryly, they were looked down upon, their art was called depraved and because many of them were Jewish, there was also anti-Semitism. They were ignored in the press and in the late 1930s they were no longer allowed to exhibit. Some artists went abroad. When the war broke out, many had to flee or go into hiding. Indenbaum has also had to leave Paris in a hurry. He found a hiding place in a village in the Seine et Marne, where he always got his clay. He was lucky and survived the war, more than 60 percent of the Jewish artists in La Ruche died in the camps. After the war, Indenbaum settled in Paris again. His studio had been looted and what was left was sometimes destroyed. He lived a very withdrawn life. He had already been separated from Céline before the war, his daughter lived in the south of France. His friends had either not survived the war or had become much too commercial in his view. He never wanted to commit to a gallery, he felt that he sold his soul, his independence as an artist was at stake, the result was that he was ignored by a large part of the art world. His now famous friends had signed and they were doing well. Indenbaum wanted nothing more than to work in complete freedom, but in doing so he threw in his own glasses. He also refused, for example, major commissions from the French state for work on monuments and facades of special buildings. In 1968 Indenbaum received the prestigious Prix de sculpture Georges Wildenstein, from the Institut de France, for his entire body of work. In recent years he lived with his daughter in Opio. He died at the age of 91. A long life entirely devoted to creating art. Léon Indenbaum's work can be seen in various museums, including in the United States, Switzerland, Russia, Belarus, Israel and of course in France. Sometimes his work is also auctioned at the major auction houses such as Christies, Sotheby's and MacDougall in London.
Léon Indenbaum (Tcherikov, nu Wit-Rusland, 1890 - Opio, 1981), was een Russisch/Franse beeldhouwer die behoort tot de groep kunstenaars van de École de Paris. Zijn kunst was vernieuwend, geïnspireerd door de klassieken, maar ook door Afrikaanse kunst, het Kubisme en het Expressionisme.
Indenbaum is opgegroeid in de sjtetl (Oost-Europees Joods dorp) Tcherikov, bij zijn grootvader, die boekbinder van kunstboeken was. Na de lagere school volgde hij een opleiding voor houtbewerker. De directeur van die school vond hem zo talentvol, dat hij ervoor zorgde dat hij naar de Academie voor decoratieve kunst in Vilnius kon gaan.
Na deze opleiding wilde Indenbaum meer en werd toegelaten op de Keizerlijke Academie in Odessa. Hij heeft die een paar jaar doorlopen totdat hij een verkeerd vakje aankruiste op een formulier, hij had per ongeluk getekend voor 5 jaar militaire dienst in het Keizerlijk leger. Hij had al contacten met een bevriende kunstenaar die in Parijs zat, waar zoveel gebeurde op het gebied van kunst. Indenbaum wist met de hulp van een ingenieur uit Vilnius te vluchten en arriveerde in maart 1911 in Parijs.
Hij kwam in 'La Ruche' terecht in Montparnasse, een soort kunstenaarsdorp. La Ruche was een rond gebouw, het diende als wijnpaviljoen op de Wereldtentoonstelling van 1900, en was door de succesvolle kunstenaar Alfred Boucher weer opnieuw opgebouwd. Boucher wilde arme kunstenaars een kans geven zich volledig te kunnen wijden aan hun kunst. La Ruche was een groot rond gebouw vol met atelierwoningen, iedere kamer had de vorm van een taartpunt, in de punt een ruimte voor een keukentje en opslag en boven de deur was een kleine vide waar je kon slapen, vaak moest zo'n atelier ook nog gedeeld worden.
Indenbaum kreeg een atelier op de 2e etage, naast Chagall, die net als hijzelf ook net gearriveerd was vanuit Rusland. Indenbaum heeft in La Ruche gewoond tot 1927. Hij heeft wel een periode een tweede atelier gehad in Montparnasse.
In totaal woonden er zo'n 200 kunstenaars in La Ruche, velen van hen kwamen uit Oost-Europa en veel van hen waren Joods. Een deel van hen hebben wereldfaam verworven met hun kunst, denk aan Chaïm Soutine, Ossip Zadkine, Jacques Lipschitz, Chana Orloff, Michael Kikoïne, Moïse Kisling , Amadeo Modigliani om er maar eens een paar te noemen.
Van 1911 tot 1919 volgde Indenbaum een studie beeldhouwen aan de Académie La Grande Chaumière bij de beeldhouwer en schilder Antoine Bourdelle, eerst als student, later ook als zijn assistent.
In 1912 exposeerde Indenbaum al op de Parijse Salon d'Artistes Indépendents, hij was erg arm en zijn materiaalkeuze was goedkoop. Jacques Doucet, de grote kunstverzamelaar en beroemde couturier, zag een buste van Indenbaum en ontbood hem bij hem thuis, hij wilde dezelfde buste in ander materiaal gemaakt hebben, Indenbaum wist aan een stuk onyx te komen. Doucet was zeer tevreden en vroeg Indenbaum een reliëf te maken voor zijn ronde eetkamer. Indenbaum ontving 1000 francs per maand. Indenbaum had zijn Mecenas gevonden. Hij maakte één van zijn meest indrukwekkendste reliëfs, getiteld 'Musiciens et antilopes' uit 1914, gemaakt van roze onyx. Het is in 2004 bij Christie's geveild voor 3,3 miljoen euro.
Naast Jacques Doucet, was ook de couturier, René Poiret, de bankiers George en Marcel Bénard en de decorateur, ontwerper en collectioneur Marcel Coard vaste afnemers van Léon Indenbaum's sculpturen en reliëfs.
Léon werd verliefd op Céline Hénin, zij werd zijn muze en zijn vrouw, eind 1914 kregen ze een dochter, Dinah. Het ging Indenbaum goed. Hij had veel vrienden, zoals de kunstenaars Chaim Soutine, Amadeo Modigliani, met wie hij ook een periode een atelier heeft gedeeld, Tsuguharu Foujita, Chana Orloff, Michael Kikoïne, en Diego Rivera.
Amadeo Modigliani en Diego Rivera hebben Indenbaum allebei geportretteerd in 1913 en 1916. Indenbaum zelf heeft ook meerdere van zijn vrienden geportretteerd. Het was de gelukkigste periode in zijn leven.
Met de beurskrach van 1929 werd het leven een stuk moeilijker, mensen verloren hun fortuin en konden zich geen kunstwerken meer veroorloven. Ook de politieke situatie in Frankrijk veranderde. De kunstenaars uit La Ruche en Montparnasse waren meestal migranten, op de Parijse Salon mochten ze niet tussen de Franse kunstenaars hangen, een kunstcriticus , André Warnod, had hen de geuzennaam 'École de Paris' gegeven, om aan te tonen dat deze vernieuwende avant-gardistische kunst ook Franse kunst was. In de jaren 30 werd deze naam denigrerend gebruikt, er werd op hen neergekeken, hun kunst werd verdorven genoemd en omdat velen van hen Joods waren, was er ook sprake van anti-semitisme. Ze werden genegeerd in de pers en eind jaren 30 mochten ze niet meer exposeren. Sommige kunstenaars vertrokken naar het buitenland. Toen de oorlog uitbrak moesten velen vluchten of onderduiken. Ook Indenbaum heeft overhaast Parijs moeten verlaten. Hij vond een onderduikadres in een dorpje in de Seine et Marne, hij haalde daar altijd zijn klei. Hij had geluk en heeft de oorlog overleefd, meer dan 60 procent van de Joodse kunstenaars in La Ruche is omgekomen in de kampen.
Na de oorlog vestigde Indenbaum zich weer in Parijs. Zijn atelier was geplunderd en wat overgebleven was, was soms ook vernield. Hij leefde heel teruggetrokken. Hij was al voor de oorlog gescheiden van Céline, zijn dochter woonde in Zuid-Frankrijk. Zijn vrienden hadden of de oorlog niet overleefd of waren in zijn ogen veel te commercieel geworden.
Hij heeft zich nooit willen verbinden aan een galerie, hij vond dat hij daarmee zijn ziel verkocht, zijn onafhankelijkheid als kunstenaar kwam dan in het geding, het gevolg was dat hij genegeerd werd door een groot deel van de kunstwereld. Zijn inmiddels beroemde vrienden hadden wel getekend en het ging hen goed. Indenbaum wilde niets anders dan in volledige vrijheid werken, hij gooide daarmee wel zijn eigen glazen in. Hij weigerde bijvoorbeeld ook grote opdrachten van de Franse staat voor het werken aan monumenten en gevels van bijzondere gebouwen.
In 1968 ontving Indenbaum de prestigieuze Prix de sculpture Georges Wildenstein , van het Institut de France voor zijn hele oeuvre. De laatste jaren woonde hij bij zijn dochter in Opio. Hij stierf op 91-jarige leeftijd. Een lang leven volledig gewijd aan het creëren van kunst.
Léon Indenbaum's werk is te zien in diverse musea, onder andere in de Verenigde Staten, Zwitserland, Rusland, Wit-Rusland, Israel en natuurlijk in Frankrijk. Soms wordt er ook wel een werk geveild van hem bij de grote veilinghuizen als Christies, Sotheby's en MacDougall in Londen.
Wij gebruiken cookies voor statistieken die ons helpen onze site te verbeteren. Door deze site te gebruiken, zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen, gaat u hiermee akkoord.
