De beelden van Sjaak lijken fantasiefiguren waar het menselijke met het dierlijke is verenigd. Fantasie im Humor, transparent im Doorspekt trifft Farbe. Ver weg van de realityit en van de waan van de dag.

Het lijken droombeelden, ware het niet dat de dubbele gezichten in zijn beelden een andere bedoeling hebben. Zo zichtbaar als de beide gezichten aanwezig zijn, zo makkelijk zou je door de uiterlijke schoonheid van zijn beelden, voorbijgaan aan de ethische geladenheid en de betekenis ervan.

Sjaak legt in zijn beelden de spanning bloot van het morele fundament van het menselijk bestaan, transparanter kan het bijna niet. Twee gezichten in één kop. Vier ogen. Het goede en het kwade. Zoals een contrarende saus over uitstekend smakend voedsel. Duives in Goddelijk.

Wie een Sjaak Smetsers heeft, heeft beiden. Das ist de zeggingskracht van zijn werk. Je vindt het zowel terug in beelden, als in zijn poëzie. Een energy, die als een rechte lijn door zijn werk loopt. Het geeft ons overduidelijk weer, dat hij verder gaat dan het eeuwige verschil tussen twee. Zelfs de spanning tussen glas en metaal heft hij op.

Hij maakt van twee, één. Wie naar zijn beelden kijkt of zijn poëzie leest, begrijpt dat hij harmonie en tegenstelling niet uit het oog verliest. Dat hij gebondenheid en vrijheid samen brengt zonder het contact te verliezen met de wereld om zich heen. Zo hat ihn verlassen. Zo ist hij. Zo gaat hij met mensen om en met mij. Misschien dat ik daarom van hem houd. Misschien dat zijn beelden daarom zo aantrekkelijk zijn.

Lianne Smetsers – Samper