Iris Gonzalez heeft altijd al een fascinatie gehad voor de schilderijen uit de zeventiende eeuw. Als klein kind werd ze gegrepen door de pracht van de gedetailleerde afbeeldingen en de statige sfeer. De afbeeldingen van schalen fruit, rijk gevulde boeketten en de verfijning van kant, parels en zilver maakten een diepe indruk op haar. Alles was zo prachtig afgebeeld en tot in de kleinste details uitgewerkt.

Met haar werk brengt ze een ode aan de oude meesters. Ze probeert met haar fotografie het effect van een schilderij te creëren en let daarbij net als in de schilderijen van de oude meesters op elk detail. Zoals de oude meesters met elke penseelstreek het licht, de kleuren en de structuren wisten te vangen, zo doet Iris dit in haar fotografie. In haar werk slaat ze een brug tussen het heden en verleden. Van een schilderij uit de zeventiende eeuw naar een hedendaags medium, de fotografie.

Bloemen zijn eveneens een centraal thema in de fotografie van Iris Gonzalez. Ze beschouwt ze als de pracht van de natuur, waarbij hun kwetsbaarheid en vergankelijkheid juist hetgeen is wat haar aantrekt. Ze streeft ernaar het moment vast te leggen waarop een boeket op zijn allermooist is. Dit moment van perfectie experimenteert ze graag mee in haar werk. "Wanneer is een bloem op zijn mooist?" vraagt ze zich af.

"Ik ben hierdoor betoverd," voegt Iris toe, "de schoonheid die de natuur creëert, dat bloemblaadjes soms al geschilderd lijken. Het is bijna alsof ze al een kunstwerk op zichzelf zijn voordat ik ze vastleg met mijn camera."