Close-up: Linda Verkaaik's mooiste kunstwerken en projecten

In 1995 zette Linda Verkaaik een meertje in vuur en vlam. Ze deed dit tijdens het jaarlijkse Oerol-festival op Terschelling, waar gedurende een avond en nacht tienduizend brandende kaarsen een wateroppervlak van honderd bij tweehonderd meter verlichtten. In de duisternis brandde het water urenlang. Was het symbolisch dat het hier ging om een plek die Doodemanskisten-meer heette? Leven en dood leken elkaar te raken op een vergankelijk altaar. De volgende ochtend, toen de kaarsen waren uitgebrand, zorgde de natuur voor een verrassend effect: door de weerspiegeling in het water konden de duizenden drijvers en kokertjes geassocieerd worden met een oorlogskerkhof vol met in het gelid staande witte kruizen.

Water en verbinding 

'Verbinding'

‘Verbinding’ is het woord dat op meerdere manieren dit project kenmerkte. De oevers werden letterlijk aan elkaar geknoopt. Maar ook werden tegengestelde begrippen met elkaar te verbonden: water en vuur, licht en duisternis, leven en dood, hoop en wanhoop. De verbinding is niet blijvend, want hoe mooi de kaarsen ook branden – na enkele uren doven ze uit. 

_{Lac de Lumiere door Linda Verkaaik, een installatie voor Oerol 1995, Terschelling}

'Water'

In het oeuvre van Linda Verkaaik krijgt water een bijzondere betekenis. Water is de bron van leven, maar je kunt er in verdrinken. Bij een rivier, een meer of de zee vormt het wateroppervlak de grens tussen een ‘bovenwereld’ die we goed denken te kennen, en een onderwereld die voor de meesten van ons duister en gevaarlijk is.

_{Bakens aan het water, installaties door Linda Verkaaik langs de Waal}

In 1996 en 1997 realiseerde Linda Verkaaik op diverse plaatsen in Nederland een project Over water lopen. Kunnen mensen echt over water lopen? Het is in elk geval mogelijk als het hard heeft gevroren, maar het kan bijvoorbeeld ook wanneer vroeg in de ochtend een laagje dauw de aarde bedekt. Linda Verkaaik spande in de zomer stukken gaasdoek over water, wat de suggestie gaf van ijsschotsen. Een dubbelzinnig beeld, want ijsschotsen bieden slechts tijdelijk houvast. Wie op een ijsschots staat, moet er zo snel mogelijk van afspringen om niet in de diepte te verdwijnen.

_{Wie kan over water lopen, installatie Linda Verkaaik voor Oerol 1996, Terschelling. Afmeting 100 x 100 meter, doorsnee van 1 patroon: 10 m}

'De Duiker'

De verleiding van water vinden we ook terug in het ontwerp uit 2007 van een zes meter hoog beeld De duiker. Een menselijke figuur duikt naar beneden. Boven en naast hem zien we stukken blauw acrylaatglas, die de indruk wekken dat de duiker al door het wateroppervlak heen is gebroken en een spoor van concentrische kringen achter zich laat. Het beeld van een duiker roept tal van associaties op. Het is bijvoorbeeld een mooi symbool voor wetenschappelijk onderzoek: wie nieuwe dingen wil ontdekken, zal diep in een onderwerp moeten duiken.

Een elegante duik staat voor ‘beheersing’, maar het effect ervan kan onvoorspelbaar zijn. Er is durf voor nodig om van grote hoogte in water te springen, maar tegelijkertijd bevat het beeld de suggestie van falen. Misschien is de duiker van Linda Verkaaik een hoogvlieger zoals Icarus, die jammerlijk aan zijn einde komt. Opgesteld in de buitenlucht spelen bij dit beeld de weersomstandigheden een rol: bij mooi weer schijnt de zon door de blauw gekleurde schermen en zien we op aarde een weerspiegeling.

_{'De Duiker' door Linda Verkaaijk}

'The Wave' 

Linda Verkaaik maakte verschillende varianten van een beeld dat The wave heet. De vorm ervan is geïnspireerd op de ‘Mexican wave’ uit voetbalstadions. De golf die door een stadion gaat, laat zien hoe grote aantallen aanwezigen zich met elkaar verbonden achten. Een ‘Mexican wave’ is dynamisch, maar streng geordend: wie zich te snel of te laat verheft, verstoort het ritme. Zo iemand sluit zich zelf weer uit. Mensen moeten hun gedrag dus heel nauwkeurig op elkaar afstemmen.

_{'The Wave' een van de beelden in messing uitgevoerd door Linda Verkaaik} 

Het beeld The wave bestaat uit een reeks opgeheven armen en handen. De op elkaar afgestemde gebaren suggereren hoe sterk mensen op elkaar betrokken zijn. Er lijkt sprake van een collectieve juichkreet. Maar omdat we in dit beeld geen gezichten zien, is ook een tegengestelde interpretatie mogelijk. We kunnen de opgeheven armen zien als wanhoopskreet.

Dat alle armen tegelijk omhoog gaan, is misschien toeval: misschien zien we slechts mensen die in hun ellende allemaal tegelijk op zichzelf terug geworpen zijn. Ook omhoog geheven handen laten verschillende interpretaties toe. Het kan hier gaan om gezamenlijke onmacht, maar ook om de kracht om gezamenlijk weerstand te breken. Handen en armen zien we in diverse werken van Linda Verkaaik terug. Waar woorden tekort schieten, is non-verbale communicatie de meest basale vorm van menselijk contact.

_{Herdenkingsmonument in Marken The Wave door Linda Verkaaik}

Gekleurde en doorzichtige schermen

Linda Verkaaik maakte ook talrijke installaties waarbij gekleurde en doorzichtige schermen een belangrijke functie hebben. Als luifels houden ze regen tegen en filteren ze het felle zonlicht. Als overkapping in de lengte suggereren ze een looprichting. Door hun dominante aanwezigheid in een gebouwde omgeving zorgen ze ook voor verbinding tussen mensen, want het is aantrekkelijk om juist naar kleurrijke plekken toe te gaan. Bij daglicht verleiden dergelijke luifels ons bovendien om niet alleen maar recht vooruit te kijken.

_{Luchtspiegeling door Linda Verkaaik, Oerol 1998}

Onder een gekleurd afdak lijkt de wereld ruimer te worden. Het loont de moeite om naar boven en naar beneden, naar de weerkaatsing van kleuren te kijken. Op de grond ligt dan een verleidelijk hinkelveld. Tegelijkertijd confronteert dat hinkelveld ons met de beperkingen van het bestaan, want de kleuren op de grond zijn niet stabiel. Door de draaiing van de aarde om de zon verschuiven ze, om tegen de avond in duisternis op te lossen. We kunnen het verstrijken van de tijd niet tegenhouden. Niets is blijvend. 

_{4 Vliegers in Zandvoort door kunstenares Linda Verkaaik}

Op andere plaatsen spande Linda Verkaaik stukken gaasdoek zodanig boven de grond, dat een doolhof van nevel leek te ontstaan. Wie door deze doolhof liep, kon zich tegelijkertijd in de boven- en in de onderwereld wanen. Gaasdoek spande ze ook op verschillende hoogtes tussen bomen: alsof zonlicht nu door sluiers van nevel werd gefilterd. Dit levert schitterende beelden op, maar wie in nevelen gehuld is, heeft op dat moment het contact met de ons bekende wereld verloren.

_{Luchtspiegeling variaties, als onderdeel van Lekart in Culemborg} 

Mystieke 'Kathedralen'  

Aanvankelijk exposeerde Linda haar Kathedralen van brons en messing met emaille ingelegd. Ingenieuze bouwsels van majesteitelijke allure.Haar werk is geïnspireerd door middeleeuwse ruïnes en opgravingen uit de oudheid. Ze was gefascineerd naar de grootsheid en mystiek van vervlogen tijden waar ons contact mee vervaagd is, maar niet verbroken. Met haar werk confronteert Linda Verkaaik ons met schijnbaar kleine gebeurtenissen in een grote mythische wereld van ongekende menselijke mogelijkheden. De symboliek van haar werk vertelt over leven en dood, over samenleven en beleven en natuurlijk over verbinding.

_{Kathedralen die elkaar raken. Paneel van brons & email door Linda Verkaaik}

'Ecco Homo' stelt de mens centraal

Vlak voor de millenniumwisseling - in 1997 - nam Linda deel aan de thema-tentoonstelling ‘Ecce Homo’. In deze tentoonstelling stond de mens centraal. Aan kunstenaars werd gevraagd hun visie te geven op de mens anno 2000. Was het dezelfde mens als pakweg 100 of 1000 jaar geleden? Of hebben geavanceerde mediatechnieken, toegenomen medische mogelijkheden, verregaande commercie hun invloed doen gelden op de mens, en zo ja, welke?

^{Ecce Homo beeld met gelijknamige naam in het landschap door Linda Verkaaik}

Het sprookjesachtige 'Transpanoramis'

Een jaar later kwam Linda Verkaaik met een nieuw project: Het Transpanoramaris. Na afloop van de zomerexpositie kwam een groot deel van de tuin vrij en eind oktober ontstond daar een installatie bestaande uit 20 doeken van 3 bij 10 meter verrijkt met kleurrijke onderwaterscenes. In diafragmavorm omsloten ze de beschouwer, die vanuit het binnenste hiervan, de buitenwereld zag door transparante lagen. In de avonduren werd het project door spots beschenen en begeleid door experimentele muziek in de vorm van onderwater-geluiden.

^{'Het Transpanoramaris' een sprookjesachtig project van Linda Verkaaik} 

Na tijdens de kerstdagen 800 lichtjes te hebben ontstoken binnen het meerlagige Transpanoramaris - hetgeen een sprookjesachtig effect teweegbracht - werd eind februari 1999 groots afscheid genomen van deze bijzondere installatie. Met een audio-visuele  projectie vanuit 10 video-beamers werd een spektakel gecreëerd van film en geluid waar, ondanks de stromende regen, velen van genoten hebben. Het was niet zozeer het zien alswel het beleven en ondergaan dat de bezoeker verraste en bijbleef.

_{'Het laatste avondmaal' door Linda Verkaaik ook verkrijgbaar als lostaande sculpturen}  

Het Laatste avondmaal (Pieta) 

In de exposities bij HazArt is het meestal Linda die met de meest bijzondere projecten komt en die nooit afhaakt in de realisering daarvan. Haar laatste grote project bij HazArt was in 2003: Het Laatste Avondmaal – (L'Ultima Cena); geïnspireerd op de gelijknamige muurschildering van Leonardo da Vinci. Eerst als schets uitgevoerd en later op zeer groot formaat in gegalvaniseerd staal.  

_{Transmissie (het laatste avondmaal) in het Odapark, Venray ontworpen en gemaakt door Linda Verkaaik}

Vrije opdrachten en werk in opdracht

Behalve opdrachten voor zowel particulieren, instanties en bedrijven maakt Linda ook 'vrije opdrachten'. In de vrije opdrachten ligt er wat minder nadruk op de thema’s die haar werk beheersen; hier kan ze losgaan en zich verliezen in frivole vormen, kleuren, licht en beweging.

_{'Transparante Tapijten', door Linda Verkaaik in het World Trade Centre van Amsterdam, voorbeeld van een opdracht voor bedrijven} 

Een overzicht van 'vrije opdrachten' en 'in opdracht uitgevoerde werken' van Linda Verkaaik zijn ook te zijn hier op Gallerease. Sommige van deze werken zijn direct verkrijgbaar maar mocht u geïnteresseerd zijn om speciaal een werk te laten maken door Linda Verkaaik dan kunt u via het contactveld bij het betreffende werk eenvoudig een bericht achterlaten of gewoon via info@gallerease.com

_{Een mooi voorbeeld van een particuliere opdracht van Linda Verkaaik voor een stoel/ bank in de tuin' Sitting on my hand'}

* het afgebeelde kunstwerk in de header bovenaan, zijn installaties langs de Waal genaamd  'Bakens aan het water"