Over de kunstenaar
Klaus Staudt, geboren in 1932 in Otterndorf, is een Duitse schilder. Hij werd bekend met zijn serie geometrische reliëfs. Hij woont en werkt in Frankfurt am Main.
Na een gaststudie in 1957 bij Ernst Geitlinger aan de Academie voor Schone Kunsten in München begon hij in 1959 met een reguliere studie. In 1963 werd hij lid van de avant-gardistische internationale kunstenaarsgroep Neue Tendenzen. Van 1974 tot 1994 werkte hij als professor aan de Academie voor Design in Offenbach am Main. Tegelijkertijd was hij verantwoordelijk voor het concept en de constructie van de collectie van concrete kunst van het district Cuxhaven en werkte hij aan de presentatie en uitbreiding ervan. In 2010 werd hij toegelaten tot de Stichting voor Concrete Kunst en Design Ingolstadt. Klaus Staudt is lid van de Deutscher Künstlerbund. Klaus Staudt is een van de belangrijkste vertegenwoordigers van de constructief-concrete kunst in Duitsland.
Met name de esthetiek van uniforme rastervormen is baanbrekend voor zijn werk. Het vierkant is het basiscompositie-element dat hij decennialang varieert, moduleert en parafraseert. Vanaf de jaren 80 gebruikt Staudt ook de verticale lijn als alternatieve module, wat resulteert in een parallelle groep werken. Structuren, rasters en de kleur wit vinden ook hun weg in zijn composities. Bovendien maakt Staudt gebruik van diverse materialen zoals hout en doorschijnend plexiglas.
Met ingetogen middelen creëert de kunstenaar licht en schaduw, ruimte en beweging, evenals een transparante ruimtelijkheid die varieert afhankelijk van het gezichtspunt van de toeschouwer. De toeschouwer wordt zo mede-auteur en speelt een actieve rol in het interactieve proces van het bekijken van het beeld. Vooral in het vroege werk van Staudt is de bezigheid met de weergave van zichtbaar immateriële aspecten - zoals de visualisatie van licht en schaduw - kenmerkend. Met name de kleur wit, maar ook het gebruik van delicate kleuren vanaf de jaren 80, spelen een essentiële rol bij het aanspreken van de interactie tussen kleur, lichtreflectie en oppervlak.
Vanaf het midden van de jaren 60 onderzoekt Staudt composities op twee niveaus. Door beeldelementen over elkaar te leggen en de beeldruimte af te sluiten met een vaak ondoorzichtige plexiglasplaat, creëert Staudt zowel vervaging als extra dynamisering van de beeldruimtes. Ontwapening en verhulling lossen de systeemlogica op. Staudt ontwikkelde ook volledig plastische objecten en architectuur, die hij in de jaren 70 uitvoerde in de vorm van uitgestrekte lichtzuilen en lichtwanden. De grootschalige sculpturen en installaties uit deze periode sluiten aan bij de spanning tussen systeemlogica in vierkante vormen, verhullingstactieken en het subjectieve perspectief van de toeschouwer.
In zijn huidige creatieve fase richt Staudt zich consequent op objecten met uitgestrekte componenten en onderzoekt hij de indruk van schijnbaar losjes zwevende vormen.
