In de tweede helft van de negentiende eeuw begonnen goudsmeden steeds meer inspiratie te putten uit vervlogen tijden, waarbij ze oude en middeleeuwse artefacten omarmden en lang vergeten technieken nieuw leven inblazen. In Frankrijk wonnen de stijlen neogotiek en renaissancerevival bijzondere populariteit en smolten samen tot wat bekend werd als de 'stijlkathédrale'.

Een van de uitblinkers van deze designstroming was Jules Wièse (1818-1890). Hij maakte in 1839 de reis van Berlijn naar Parijs en begon een carrière bij het gerenommeerde atelier van juwelier en zilversmid Froment-Meurice. Deze ondernemende ambachtsman klom snel op in de gelederen en vervulde in 1844 de rol van werkplaatschef. Het jaar daarop nam hij de moedige stap om zijn eigen werkplaats op te richten aan de rue Jean-Pain-Mollet 7. Wièse veroverde al snel een aparte niche voor zichzelf, gespecialiseerd in de creatie van ingewikkelde sieraden en kunstvoorwerpen in zilver en goud.

Zijn uitmuntende vakmanschap bleef niet onopgemerkt. Wièse ontving onderscheidingen op de Exposition Industrielle van 1849 en in 1855 ontving hij een eersteklas medaille op de Exposition Universelle. Een criticus merkte in zijn commentaar op zijn werk op de tentoonstelling van 1855 op: "Het belang van zijn stukken en zijn gedurfde experimenten onthullen een waardering voor kunst en schoonheid die erkenning door de jury verdient, zelfs in het meest bescheiden werk." Wièse's opmerkelijke vaardigheid en originaliteit kregen al snel internationale bekendheid toen hij werd geëerd met een onderscheidingsmedaille op de Great London Exhibition van 1862.

Het werk van Wièse was een harmonieuze samensmelting van middeleeuwse motieven en traditionele ambachtelijke methoden. Hij liet zich inspireren door de Arthur-legende, ridderverhalen, gotische architectuur en verschillende kunstvormen uit die tijd. Zijn sieraden hadden vaak een zorgvuldig aangebrachte kwikoxide-afwerking, waardoor ze een antiek, zwart uiterlijk kregen. In het geval van gouden voorwerpen werd soms juweliersrouge gebruikt om ze het uiterlijk te geven van pas opgegraven schatten.

In 1880 ging Jules Wièse met pensioen en gaf de leiding van de werkplaats over aan zijn zoon Louis. Door Vever beschreven als "een uitzonderlijk bescheiden en werkelijk getalenteerde kunstenaar", bleef Louis sieraden produceren in de revivalist-stijl tot de sluiting van het bedrijf in 1923.

De sieraden van Wièse, bekend om hun charmante excentriciteit en voortreffelijke vakmanschap, blijven zeer begeerd en gewild bij verzamelaars en kenners. Voorbeelden van zijn werk zijn te vinden in gewaardeerde instellingen zoals het British Museum, het Victoria & Albert Museum en het Musée des Arts Décoratifs in Parijs.